जीकज्याक जवानी

के भन्ठाने होलान ती वूढा विदेशी प्रोफेसरले। मैले यो वस्तीका वारेमा जे वताएको थिए“ त्यस्तो केही पनि वा“की थिएन त्यहा“। लाली गुरा“स समेत वाह्रैमहिना फुल्ने होइन रहेछ। त्यसको पनि सिजन हुन्छ रे। शहर भनेको पनि आखिर सिजन नै त हो। वजारले अचम्मको विस्तार लिएको थियो। जलेवी वाईको आइटम नृत्यदेखि तीसरी कसम को “पान खायो सैंया“ हमारो” सम्म। गाउँमा पढाउँदै पढाउँदै वीस वर्ष विताएर शहरिया जीवनको सुख भोग्न आएका पनेरु सरको आँखाको पर्दावाट पन्ध्र सोह्र वर्षको उमेरमा वरेली जा“दा हेरेको वाइस्कोप तीसरी कसमको त्यो नाच अहिलेसम्म उत्रिएको छैन। “अहिलेका ठिटा–ठिटीले के जानेका छन र? तिघ्रो र जांघिया देखाउँदैमा कहाँको सेक्सी हुन्छ?” पनेरु सर अलिकति लजाउँछन। उनको आँखामा तीसरी कसमकी वहीदा रहमानको तस्वीर टल्किन थाल्दछ। कानमा पक्कै पनि तीसरी कसमकै गीत गुन्जिएको हुनुपर्दछ, पान खायो सैंया हमारो, होंठ लाल लाल, मखमलकी कुर्ते पे छिंट लाल लाल।